Vorige maand ging ik aan de slag in een nieuwe omgeving – of toch niet zo nieuw, ik was namelijk al talloze keren langs het gebouw op het Hasseltse Leopoldplein gekomen. Nu ging ik er voor het eerst binnen en werd ik verwelkomd door vier glimlachen, een warme stemming en een kantoorhond met een onuitputtelijk verlangen naar aaitjes – don’t mind if I do. De voorbije weken waren een tijd van nieuwigheden en aftasten. Al copywritend en vertalend vond ik mijn plekje binnen ZINNIG en leerde ik al heel wat klanten kennen.
Ik deed eerst ervaring op binnen een marketingomgeving, maar mijn hart lag altijd al bij schrijven met wat meer schwung. Diepgang, boeiende topics om me op toe te leggen, personen interviewen, in het Nederlands of in het Engels. Ik wilde ‘mooie dingen maken’ en een connectie voelen met mijn omgeving en gemeenschap. Laat dat nu net zijn wat er hier, bij ZINNIG, op me te wachten stond. De kriebel die ik vanaf de eerste dag in mijn schrijfvingers voelde, is nog niet weggetrokken, en ik hoop dat die me ook nooit verlaat.
De maand vloog voorbij, niet alleen omdat het de kortste van het jaar was
Op deze laatste februaridag – met een zacht zonnetje dat regelmatig achter de wolken uit piept – sluit ik mijn eerste werkmaand af met voldoening en zin in meer. Als ik terugblader door mijn agenda, zie ik tal van copywritingopdrachten; van informatieve blogs en artikels over gezondheid tot luchtige verhalen over de laatste trends. Natuurlijk ook teksten voor mijn geliefkoosde thuisstad, Hasselt (ik heb nog net geen hartjes op de i’s gezet.) Ook de vertaler in mezelf werd na een paar jaar nog eens afgestoft en aan het werk gezet. Haar had ik meer gemist dan ik dacht. Op de planning van vandaag stond ook een mijlpaal: mijn eerste solo-interview. Zo kom je iedere dag wel een ‘eerste keer’ tegen – eigen aan een nieuwe job natuurlijk. De ping van een taak die in mijn inbox komt, geeft me iedere keer een kleine stroomstoot van enthousiasme.
Een nieuwe manier van kijken
Op kantoor kijk ik uit het raam en zie ik mijn thuis vanuit vogelperspectief. Van bovenaf heb je zicht op Hasselt en omstreken. De stad lijkt klein, maar toch ook weer helemaal niet. Je ziet de bovenkant van gebouwen en bij mooi weer reikt het panorama zelfs tot aan de terrils van Genk. Je bent getuige van een zee van mooiigheden en kansen die anders weleens onopgemerkt aan je voorbij zouden gaan. Werken bij ZINNIG voelt ook een beetje zo. Er is zoveel te doen, zoveel te schrijven en zoveel te delen. Immens veel onderwerpen om over bij te leren en zo goed mogelijk over te brengen naar je doelpubliek. Ik ben dankbaar dat ik daar een deel van mag uitmaken, want het is fijn als je werk aanvoelt als een hobby.
Niet alleen dat, ik ben ook dankbaar voor de sfeer op kantoor en de betrokkenheid van mijn collega’s. ‘Hoe gaat het?’ slaat niet alleen op je werk, maar ook op jou als persoon. Het voelt goed om samen te werken met vier topvrouwen die gedreven zijn om iedere dag het beste van zichzelf te geven voor iedere ZINNIG-klant. Maar die maandelijkse sessie boksen, daar moet ik wel nog even aan wennen … polsspieroefeningen zijn alvast toegevoegd aan mijn fitnessplanning!
